بسم الله الرحمن الرحیم

علاقه‌اش بود،

شورش...

خواستنش،

اما کسی کاری نمی‌کرد...

و این دل من بود که پرمی‌کشید تا کربلای حسین ^{علیه‌السلام}

می‌دانستم اگر نروم، دق‌کردن شاید بعد اربعین برایم بکار رود. نمی‌توانم بمانم. شاید کسی دلیلی دارد موجه، درست، مهم، اما نداشتم و ماندن را جایز نمی‌دانستم.

نمی‌دانم چه حکمتی است که هر سالی که با همسفری دوست‌داشتنی طی طریق می‌کنم، دیگر نمی‌شود دوشادوش هم قدم برداریم.

اولی زود می‌رفت و دیر می‌آمد. دومی می‌خواست دیر برود و زود برگردد، سومی چند پیشنهاد داد که چون جمعه جلسه داشتم، نپذیرفتم. جمعه ۳ شهریور وقتی بانی جلسه گفت که هفته بعد نیستم، ولی شما بیایید، دلم گرفت که شما جلسه خودتان را نیستید، حقیر بیابم؟!

گفتم نمی‌روم و دنبال همسفر و کاروان گشتم. مادر راضی‌شد به آمدن، بدون پیاده‌روی، دیرتر گرفتیم که دیرتر برسیم و بیشتر بمانیم.

عزیزدلی این وسط پیام داد که اگر رفتنی شدید، می‌آیم و شدیم سه‌نفر.

پنج‌شنبه‌شب به بانی پیام دادم زیارت قبول... و گفت فردا صبح می‌رویم. و فهمیدم هنوز سخنران ندارند. خجالت‌زده گفتم می‌آیم

پنج‌شنبه خداحافظی هم کردیم... جمعه مادر تند تند کار می‌کرد تا کاری نماند و شنبه افتاد... سردرد، تهوع، تب... آنقدر بدحال شدند که رمق سفر نمانده بود.

صبر کردیم تا یکشنبه قبل ظهر و آمدن مادر کنسل شد . من ماندم و همسفر...

بعد دو روز به کربلا رسیدیم و اینجا مرکز دنیاست.

هر چقدر شکر کنم، کم است که رسیدم به محل تجمع شیعیان در عصر غیبت.

الحمدلله بعدد ما احاط به علمه