بسم الله الرحمن الرحیم
هنوز هم فرق جستار، یادداشت، خاطره، روایت را دقیق نمی‌دانم و فقط می‌دانم روایت نویسم. از همان اول... همان وقت که دفتر خاطرات داشتم و می‌نوشتم. حالا عزمم را جزم کردم که تلخ‌ترین اتفاق زندگی‌ام، تا امروز را روایت کنم.
ظلم، حق‌خوری، نامردی...
اما پای حکومت ایستاده‌ام.
پای جمهوری اسلامی
ان‌شاءالله تا آخرین قطره خون
حکومت به خودی خود ارزش نیست ؛ اون چیزی که ارزشمنده آرمان های جمهوری اسلامی‌ست که من او رو تحت عنوان "انقلاب اسلامی" میشناسم و خب حکومت فعلی در شرایط فعلی کمترین مطابقت رو با اون ارمانها داره ...
من هیچی هیچی نمی‌دونم 🥲
قبلا اهل دوره مجازی نبودم فرصتهای خوبی بود اما ثبت نام نکردم
الان نمی‌دونم از کجا دوره و آموزش خوب برای نوشتن هست....
کتاب؟
آخه اصلا نمینویسم که هیچوقت بخوام راه بیفتم :/
لزوما دوره هم نه، یه تمریناتی باشه انجام بدم...
من این جمله رو در مقام حمایت از جمهوری اسلامی گفتم ، نه در رد اون.
و خب ندیدن کاستی ها و زندگی عینی و واقعی مردم و صرف اکتفا کردن به کتاب "صعود چهل ساله" نه انقلابیگری، که عین محافظه کاری و بی تفاوتی‌ست نسبت به مهم ترین ارزش اسلامی که عدالت و ازادی‌ست ( البته در پرانتز بگم منظورم از آزادی، تعریف مرسوم غربی از آزادی نیست)
حرف انقلاب قابلیت داشت ، همه‌ی نقدی که وارده ، در فاعلیتِ فاعله .
بله ، اون جمله یعنی حمایت . و تعریف و تمجید از وضعِ اسفبارِ موجود یعنی براندازی ...
القای ناامیدی یعنی اینکه بگیم :(این وضعیت فعلی خیلی هم خوبه ، یه کم مشکل هم داریم که طبیعیه و بجاش برید کتاب صعود چهل ساله بخونید !)
القای ناامیدی یعنی ناامید کردن مردم از "اصلاح" وضعیتی که زندگیشون رو در مضیقه گذاشته و مطابق با ارمانها و ارزوهای انقلاب نیست .
شما بهتر از من میدونید که با حلوا حلوا کردن دهان شیرین نمیشه ...
سوال اول | با این توصیفاتی که دارید ایا شما معتقدید ارمان ها اجرا شده ؟ یا اون ارمان ها ارزوی محال هس؟
و سوال دوم | چطور میشه مردم رو امیدوار کرد ؟
تو همین وبلاگ می‌نویسید؟