بسم الله الرحمن الرحیم

بچه را در آغوشش گذاشتند. سرش را جلو برد، بوییدش، بوسیدش... اذان و اقامه را گفت؛ رو کرد به مهربان همسر و چشمانشان درخشید: «خودم عبدالله هستم، فرزندم نیز بنده‌ی همان خدای عظیم.»
و نامش را گذاشت عبدالعظیم...
و چه می‌دانست فرزندش، نه تنها پایش را جای پای جدش می‌گذارد و بخشندگی‌اش زبانزد می‌شود که او سیدالکریم بخوانند، بلکه هر چند پدرش امام نبوده، اما آن‌قدر مقامش در نزد امامان، گرامی داشته می‌شود که زیارتش را معادل زیارت حضرت ارباب بدانند.

آن‌قدر در پیشگاه خدای عظیم، خضوع کرد تا عظمت الهی در او نیز تجلی یافت. چقدر این نام برازنده‌ی اوست: حضرت عبدالعظیم حسنی.

میلادش مبارک.