بسم‌الله الرحمن الرحیم

صبح جمعه گاهی کتاب دعا را باز می‌کنم و اول حمد می‌گویم، نعمت‌ها را می‌شمارم، و بعد دنبال کسی می‌گردم که درمان همه دردهاست... همه ضمیرها غایب است، او نیست:... أَیْنَ ابْنُ النَّبِیِّ الْمُصْطَفى، وَابْنُ عَلِیٍّ الْمُرْتَضى، وَابْنُ خَدِیجَةَ الْغَرَّاءِ... اما وقتی با نام مادرشان، صدایشان کنم، مرجع ضمیر عوض می‌شود
وَابْنُ فاطِمَةَ الْکُبْرَى بِأَبِی أَنْتَ وَأُمِّی وَنَفْسِی لَکَ الْوِقاءُ وَالْحِمى
خودشان را می‌رسانند، چون با نام مادر خطاب شده‌اند:

سلام پسر فاطمه کبری (سلام‌الله علیها)، جانم فدایتان

برای دادن، حضرت حق، کلمات بسیار را بکار بردند:
جَعَلَ بَینَکُم...^۱
فرمود اگر درخواست دارید، بگویید: آتنا ^۲
سوره دیگر اشاره کرد: وَإِذَا حُیِّیتُم^۳
و جای دیگر: صراط الذین أنعمت علیهم^۴
ولی هدیه خدا،
فقط یکی است.

اول مژده‌اش را داد: وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَىٰ^۵
و بعد خودش را: إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ^۶

حضرت حق ^{(سبحانه وتعالی)} در هیچ‌کجای دیگر قرآن برای دادن نعمت، فعل اعطی را به‌کار نبرده‌است. هدیه خدا آنقدر بزرگ است که همه در آن سهیم شویم. میلاد دردانه عالم خلقت مبارک. باشد این خیر کثیر، سراسر وجودمان را لبریز کند.

پ.ن:

سور مبارک
۱- روم/۲۱
۲- بقره/۲۰۱
۳- نساء/۸۶

۴- حمد/۷

۵- ضحی/۵

۶- کوثر/۱