بسم الله الرحمن الرحیم

امامم
خودتان یادم داده‌اید که بگویم: السلام علیک حین تصلی و تقنت...
می‌شود این سلام‌ها را حداقل یکبار زمانی بگویم که یک گوشه، همان کنار، از لای در روبرویم کسی را ببینم که مخاطب کلامم است؟

- عروس‌خانم! وکیلم!
بله را می‌گیرد و بعد می‌خواند: انکحتُ موکلتی...
و «او» اول از همه، هدیه‌اش را می‌دهد، همان که قبلاً قولش را داده بود: «مودت و رحمت»
رحمت که تکلیفش مشخص است. و مودّت، همان اِبراز رحمت است. این بار بر رحمت، مقدم شده‌ است. یعنی نشان‌دادنش، از خودش مهم‌تر است.
آدمیم؛ نیاز به ملموسات داریم: دیدن، شنیدن، بوییدن، چشیدن و لمس‌کردن؛ تا باور کنیم.
حضرت حق، صریح می‌گوید: محبتتان را ابراز کنید. هر چقدر هم بدانیم کسی دوستمان دارد، دوست داریم حسش کنیم.
بگویید تا بشنود، بدهید تا ببیند... لمس کند... مثل بوته گلی که مرتب از آن، غنچه‌ی جدید می‌روید. همین غنچه‌های به ظاهر کوچک، زندگی را گلستان می‌کند.

وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً^*

ﻭ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ [ﺟﻨﺲ] ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ، ﻫﻤﺴﺮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻋﻠﺎﻗﻪﻱ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.

پ.ن:

*سوره مبارک روم ـ آیه 21