بسم‌الله الرحمن الرحیم

أَیْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِیاءِ، وَ مُذِلُّ الْأَعْداءِ

وقتی اولین بار کتاب جاذبه و دافعه درباره حضرت پدر را دیدم و خواندم، راستش باور نکردم. مگر می‌شود چهره کسی هم آنقدر مهربان باشد که خوبان دوستش داشته باشند و بدها از او بترسند.
امام را ندیدم، یعنی سنم می‌رسید، اما نه آنقدر که پشتِ دوست داشتنش، فکر باشد. بعدها عکس‌هایش را که دیدم، هم چهره عصبانی و جدی داشت، هم صورت مهربان و دوست‌داشتنی...

شاید عکاس اشتباه کرده بود، زاویه دیدها فرق دارد و هزار امای دیگر
*
جمعه ساعت ۱:۲۰
زیاد خواندم اشداء علی الکفار
جاذبه و دافعه
امام
باورکردم

دلم برای عموقاسم بچه‌های شهدا تنگ شده.

پ.ن:

۱. اصلاً با امثال این بزرگان، نه خودم را قیاس می‌کنم و نه شبیه می‌دانم و نه چیز دیگر...

اما وقتی کسی به‌خاطر اعتقاداتم، مسخره‌ام می‌کند، توهین می‌کند، برچسب می‌چسباند، ناراحت نمی‌شوم که هیچ...
خوشحال هم می‌شوم.

انگار دافعه هم دارم.

۲. نمی‌شود همه را راضی کرد، به همه لبخند زد و برای همه استدلال کرد. گاهی باید یکسری آدم‌ها را رها کرد، همانگونه که حضرت حق ^{(جل جلاله)} فرمود:

وَعِبَادُ الرَّحْمَٰنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا ـ سوره مبارک فرقان، آیه 63

بندگان (خاص خداوند) رحمان، کسانی هستند که با آرامش و بی‌تکبّر بر زمین راه می‌روند؛ و هنگامی که جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام می‌گویند (و با بی‌اعتنایی و بزرگواری می‌گذرند)؛

فاصله‌ام تا عبادالرحمن، فاصله نوری است... اما سعی می‌کنم که ادای آدم‌های خوب را دربیاورم. :) لازم نیست جواب همه را داد. چه اینکه نمی‌شود.

پیامبر بزرگوارمان ^{(صلی‌الله علیه و آله و سلم)} هم یکجا فرمودند مباهله، دیگر نمی‌شود بحث کرد.

والعاقبة للمتقین