بسم‌الله الرحمن الرحیم

فیلم قبلی‌اش را دیده بودم. روایتی زنانه از جنگ... نیمه‌پنهانش. چیزی که در کتاب‌ها بارها خوانده‌بودم. بلیطش را به اعتبار ویلایی‌ها خریدم.

از اولش با نمایی مواجه شدم که تا به‌حال در ادبیات جنگ ندیده بودم. ۱۰ مهر ۵۹، دختری پشت وانت نشسته و چفیه سر کرده‌است. نبود. هیچ‌کجا نبود. نه در عکس‌ها و نه فیلم‌ها و نه روایات. ان هم با شلوار و اورکت. اورکت بود، روی مانتو، نه بدون مانتو.

بعدها همین‌ نقش سیمین، بابت گیردادن به حجاب نیم‌بندش، با اشک و ناله، موهایش را از ته می‌زند. بعد در صحنه‌های اخر، با تیرخوردن پای رزمنده، چفیه را باز می‌کند و به پای مجروح می‌بندد.

حتی یک‌بار چنین اتفاقی را نخواندم. خوانده‌ام کناره روسری یا پایین مانتو را جر بدهند و با آن زخم را ببندند، اما هیچ‌وقت، حجابشان را برنمی‌داشتند.

کارگردان حتماً کتاب زیردرخت کاج یا من میترا نیستم را خوانده که بازیگر نقش اول، نامش را از نام شهید زینب کمایی وام گرفته، اما حتماً کتاب را نخوانده... حتماً زندگی شهید گلدسته محمدیان را نخوانده که حتی شب موقع خواب با حجاب می‌خوابیده تا مبادا اگر موشکی خورد و زیرآوار ماند، کسی پیکرش را بدون حجاب بیرون نکشد.

حتماً وصیت‌نامه شهدا را نخوانده که در نصف بیشتر آن‌ها، توصیه به حجاب شده

کارگردان فمینیستی!

لطفاً بستر دیگری پیدا کنید برای سُخره‌گرفتن واجبات دین!

*

خدا لعنت کنه کسانی رو که دیپلم افتخار بازیگر مکمل زن رو به کسی می‌دهند که نقشی را بازی کرد که تنها وظیفه‌اش، تمسخر حجاب بود.

به تمسخرکننده حکم الهی، جایزه می‌دهند؟! آن هم در جمهوری اسلامی؟ در جشنواره فیلم فجر انقلاب اسلامی؟

حجاب اصل است، دستورالهی است! صراحت مستقیم ایات خداست.

بعد یکسری آدم‌ها می‌گویند آزادی نیست در این مملکت!😠😠😡😖😨😔