بسم الله الرحمن الرحیم

ما دهه 60‌ای ها، از جنس زندگی آن‌لاین نیستیم. از وقتی یادم هست، حتی تلفن نداشتم. بعد از دوران کارشناسی، گوشی خریدم. وفقط چند سالی است به اینترنت همراه مجهز شدم. اما خصوصاً دهه 80‌ای ها از وقتی خاطرشان هست، همیشه نت در دسترسشان بوده و جزو لایف استایل و سبک‌زندگی‌ شان است و برای ما نیست. برای همین به همیشه بودنش، عادت ندارم.

چند سال زندگی کارمندی، به من ثابت کرد همیشه آنلاین بودن خوب نیست. چون آدم‌های دیگری که با تو کار دارند، هر زمانی که دلشان بخواهد، به من زنگ می‌زدند تا کارشان را پیگیری کنند. نم‌گذارند هیچ وقت نقش کارمندی را رها کنم و تبدیل به کارمند 24 ساعته می‌شوم. 😞

چند سال پیش بود، کسی از ینگه دنیا خبر آورد تمام شبکه‌های اجتماعی را بسته‌ام و فقط از طریق ایمیل، آن هم در ساعات اداری، پاسخگو هستم. کارمند 24 ساعته بودن، سخت است.

یک توصیه به دهه 80 تادی‌ها:

زمان‌هایی را به خودتان و خانواده اختصاص دهید، بدون فضای مجازی...

پ.ن:

دوستانم می‌دانند همیشه در دسترس نیستم. عادت ندارم وقتی خانه‌ام حتی گوشی‌ام را از اتاق بیرون ببرم. گاهی می‌شود در سکوت زندگی کرد و فقط صدای خیابان را شنید.