بسم‌الله الرحمن الرحیم

روز زیارتی آقایمان، مولایمان، اماممان، سلطان طوس...

هنوز خاطره سفری کوتاه در حریمتان برایم باقی است.

هنوز حلاوتش را حس می‌کنم و فکر کردن به آن سفرکوتاه، دلم را جلا می‌دهد...

۴۸ ساعت خوب، پربرکت، دوست‌داشتنی، شیرین و دلچسب

دلم تنگ‌شده مولاجان، پناه می‌خواهم.

پ.ن:

۱- سال ۹۸، اقاجانمان طلبید و ۴۸ ساعت در جوارشان بودم. فقط ۴۸ ساعت! هر که هم که دوستش داشتم را صدا زدند تا در جوارشان او را ببینم. ۳ دوست عزیز آمنه، سارا، سعیده... صندلی رفت و برگشتم هم شماره‌اش ۸ بود.

۲- استاد کریم‌خانی

روحتان شاد

ان‌شاءالله شاه ایران خود به پیشوازتان بیاید... نوای گرم شما در عرض ارادت به ساحت امام رئوف، در قلب و ذهن همه عاشقان امام ماندگار خواهد ماند.

۳- ماجرای خواندن این شعر را شنیده‌بودم. این هم عنایتی که به شاعر شعر شد تا بسراید: آمدم ای شاه پناهم بده...

مرحوم حبیب‌الله‌ چایچیان(حسان) درباره‌ ماجرای سرودن شعر «آمدم ای شاه پناهم بده» می‌گوید:

مادرم در آخرین لحظاتی که خدمتشان رسیدم، همیشه آن حال و هوای ارادت به چهارده معصوم را داشت و در همان حال که سکته کرده بود، دکتر را خبر کردیم.
دکتر مشغول گرفتن نوار شد و وقتی خواست برود، متأسفانه مادرم سکته دیگری کرد. من به دکتر آن را اعلام کردم. دکتر خطاب به من گفت: «فردی که این گونه سکته کند، کمتر زنده خواهد ماند!» به هر حال دکتر راهی شد و من خدمت مادر برگشتم و به ایشان عرض کردم، شما آرزویتان چیست؟

ایشان گفت: آرزوی من این است که یک بار دیگر حضرت رضا^{(علیه‌السلام)} را زیارت کنم (و این نکته را هم بگویم که راه رفتن ایشان خیلی سخت بود و حال خوبی نداشت و من دو بازوی مادر را می‌گرفتم تا بتواند یواش یواش حرکت کند.)
با هواپیما به سمت مشهد رفتیم. نمی‌دانم در ایام تولد حضرت رضا^{(علیه‌السلام)} بود یا شهادت، حرم خیلی شلوغ بود. وارد شدن به حرم هم یقیناً مشکل و حتی برای مادرم غیرممکن بود، گفتم مادرجان! از همین جا سلام بدهی، زیارتت قبول است. گفت: «ما قدیمی‌ها تا ضریح را نبوسیم، به دلمان نمی‌چسبد» گفتم: دل چسبی‌اش به این است که حضرت جواب بدهد.

هر چه کردم دیدم مادر قبول نمی‌کند. خلاصه بازوی مادر را گرفته بودم و همین طور به سمت ضریح حرکت می‌کردیم؛ در همین حال دیدم که حال شعر برایم فراهم شد، من تمام توجه‌ام را به شعر و الهامی که عنایت شده بود دادم، دیدم زبان حال مادرم است نه زبان حال من! و شعر تا «تخلص» رسید.

وقتی شعر به «تخلص» رسید دیدم مادرم با آن ازدحام که آدم سالم نمی‌توانست برود، خودش را به ضریح رسانده بود و داشت ضریح را می‌بوسید و من هم ضریح را بوسیدم؛ و این شعر در حقیقت زبان حال مادرم در آخرین لحظات عمرش است...
 شعر کامل به شرح زیر است:
🌷 آمدم ای شاه پناهم بده 🌷 خط امانی ز گناهم بده
🍀 ای حرمت ملجأ درماندگان 🍀 دور مران از در و راهم بده
🌷 ای گل بی‌خار گلستان عشق🌷 قرب مکانی چو گیاهم بده
🍀 لایق وصل تو که من نیستم🍀 اذن به یک لحظه نگاهم بده
🌷 ای که حریمت مَثل کهرباست🌷 شوق و سبک‌خیزی کاهم بده
🍀 تا که ز عشق تو گدازم چو شمع 🍀 گرمی جان‌سوز به آهم بده
🌷 لشکر شیطان به کمین منند 🌷 بی‌کسم ای شاه پناهم بده
🍀 از صف مژگان نگهی کن به من 🍀 با نظری یار و سپاهم بده
🌷 در شب اول که به قبرم نهند 🌷 نور بدان شام سیاهم بده
🍀 ای که عطابخش همه عالمی 🍀 جمله حاجات مرا هم بده
🌷 آن چه صلاح است برای «حسان» 🌷 از تو اگر هم که نخواهم بده