بسم الله الرحمن الرحیم

در عربی، وقتی قرار است کلمه‌ای برای مؤنث به‌کار رود، در بسیاری از موارد، تاء تأنیث به آن کلمه اضافه می‌شود مثل: خادمة، شهیدة، معلمة، شاعرة در اسامی هم همین است: سعیدة، وحیدة، مهدیة...

چون زبان عربی برای مونث و مذکر، قواعد متفاوتی دارد.

اما زبان فارسی، در استعمال اسامی و صفات برای مذکر و مونث، تفاوتی قائل نمی‌شود.

خب...

حالا این کلمات عربی، وارد فارسی می‌شوند:

گاهی اسم هستند. اسم چون عَلَم (شناخته شده و مشخص) است، بدون تغییر استفاده می‌شود و تاء تأنیث بدل به هاء می‌گردد: مهدیه، منصوره، وحیده، فاطمه، محبوبه

اما وقتی صفت هستند، لزومی ندارد یا بهتر بگویم نباید با هاء استفاده گردد و باید طبق قاعده زبان فارسی با آن برخورد شود. ضمناً این کلمات عَلَم و خاص نیستند. پس همانگونه که در سایر صفات از هاء استفاده نمی‌کنیم (معلمه، مهندسه، پزشکه و... ) در باقی کلمات حتی با ریشه عربی، استعمال با هاء درست نیست. مثل مرحومه، شهیده،  خادمه، مغفوره و...

پس باید برای خانم‌ها هم بگوییم: مرحوم، مغفور، مظلوم، شاعر و...