بسم‌الله الرحمن الرحیم

نمی‌دانم چرا وقتی مردها هم بخواهند فیلم و سریال بسازند، دست روی زن‌ها می‌گذارند. اصلاً چرا همیشه زن‌ها سوژه می‌شوند. صد رحمت به نویسنده‌های قدیم...

زن همیشه به‌خاطر ویژگی‌هایش مرکز توجه بوده، منشا لطافت، جذابیت، عشق و از آن طرف خیانت و تباهی...

این‌روزها شبکه نمایش خانگی، شورش را که هیچ، تلخی، تندی و شیرینش را هم درآورده است.

چه حسن فتحی که دوباره دست گذاشته روی تاریخ و عاشقانه‌ای از هرزگی‌های شاه قاجار را به تصویر کشیده و سنگ سلسطه زندیه و لطفعلی‌خان زند به سینه می‌زند. (دم از عدالت کریم‌خان زدن و ظالم‌دانستن قاجار در کنار هم، خنده‌دار است...) ناصرالدین‌شاه چه نداشت که لطفعلی‌خان داشت و به اعتبارش دومی حق حکومت داشت و اولی نداشت! صرف نسب و به قول امروزی‌های ژن، اعتباری در وجاهت، توانمندی و... نیست. معنای همان ضرب‌المثل مهروف فارسی: از فضل پدر تو را چه حاصل...

تنها یکجا اثر دارد و آن سیادت است. فقط توصیه به احترام شده و لاغیر... حتی نفرمودند اگر مجرم بود، مجازات نشود، اگر خطا کرد، حد نخورد. اگر کاری کرد، مجازات نشود. صرفاً اگر فرد خوبی است، به اعتبار رسول خاتم، احترام کنید. هر چند وقتی عمیقاً فکر کردم، فهمیدم در فرهنگ ما که کلاً احترام بخشی از آئین زندگی ماست، محلی در اجرا ندارد. چون همه، به هم احترام می‌گذارند.

شبکه مخفی‌زنان هم تأئید کشف حجاب و تمسخر دینداری است.

روزی روزگاری مریخ را هم مردی نگاشته، مثلاً مدافع زنان و تصور جامعه‌ای که نقش و وظایف زنان و مردان تغییر کند. خاتون هم زنی بود، لائیک و وطن‌پرست... نوبت لیلی هم یک سریال مثلاً رمزآلود و تخیلی...

همه این سریال‌ها دنبال هویت‌سازی جدید برای زن ایرانی‌اند. محو کردن هویت دینی و اسلامی و جایگزینی هویت سکولار... تأیید نمی‌کنم که هر گونه برخوردی در گذشته با زن می‌شده، حقش است و درست است و عقلانی... ولی نه به این شوری شور

کاش باور کنیم تمام مردانی که به‌دنبال حقوق زن هستند، دنبال آزادی حق زنان، نیستند، بلکه دنبال اضافه حقوق خودشانند.