بسم الله الرحمن الرحیم

باید داشته باشی تا لذتش را بفهمی.

باید صداکردنت واقعی باشد تا مزه‌اش زیر زبانت بیاید. باید کسی باشد وقتی صدایش می‌زنی حسینم جوابت را بدهد. یا وقتی می‌گویی محمدم، لبخندش برای تو با همه دنیا برابری‌کند.

انگار همه باید یک محمد و حسین داشته باشند.

می‌دانم حضرت ارباب هست؛ برای همه ماست، نه برای همه، برای تک‌تکمان؛ اما ادب اجازه نمی‌دهد ضمیرمالکیت بچسبانم و بدون پسوند و پیشوند نام دردانه رب العالمین را صدا بزنم. از لذت دیگری حرف می‌زنم. از حسینی که همیشه آغوشم برایش باز است...

تا حالا لذت صدا کردن علی و حسن را نداشته‌ام. دوست دارم داشته باشم. هرچند گفته‌اند آرزو بر جوانان عیب نیست، ولی شاید آرزوی بر آن‌هایی که دیگر چند صباحی با ۴۰ سالگی فاصله ندارند هم عیب نباشد.

چند روز پیش، عزیزی برای دلبندش، مشورتی کرد و دیروز پرسید برای فاطمه سادات من چه کردی! حالا خوب است که فاطمه ساداتش، مرا خاله مهدیه‌اش می‌داند؛ اصلا پیشنهادش را خودم داده بودم که دیروز سراغش را می‌گرفت. ولی جواب دادم: اگر خودم فاطمه سادات نداشتم، به این جمله‌ات حسودی می‌کردم.

*

اینکه گفته‌اند نام اولادتان را نام اهل‌بیت بگذارید، یک جنبه‌اش نشان‌دادن حب‌اهل‌بیت است؛ از باب اجری که رسول‌الله صلوات الله علیه، بابت رسالتش از ما خواست: قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَىٰ...

مودت، بروز رحمت است. نشان‌دادن محبت و مهربانی. و یکی از مصادیقش، نامیدن اولادمان به نام اهل‌بیت هست.

یک مزیتش این است که نور چشمتان اگر خدایی نکرده آنگونه نشد که شما تربیت کردید، از آخرین مرحله شفاعت قیامت، جا نماند.

اما روی دیگر سکه، لذتی است که اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌خواهند نصیبمان بشود. اصلاً نوری در اسامی است که...

اگر نور و لذتش را دارید که حالم را می‌فهمید.

اگر نه، دعا می‌کنم این نور اسامی معصومین هم به شما برسد.

والعاقبة للمتقین 

پ.ن:

۱. معمولاً برای اولاد، کمتر حقوقی را بیان کرده‌اند. وبالوالدین احسانا بعد از توحید، پررنگ‌ترین دستورالهی است. ولی یکی از سه حق فرزند، اسم نیکو ست.

۲. نام دوبخشی را از بچگی دوست نداشتم. سلیقه است. علتی ندارم که درست است یا غلط... جای بحث نیست. ولی حس می‌کنم، می‌دانم نام محمد و حسین، با نام زیبای محمدحسین متفاوت است. جمع آن دو نیست و ماهیت جدیدی است. بعضی‌ها دوست دارند و گروهی نه!

اما

۳. آیا شایسته است نور نام معصوم را با چیزهای دیگر قاطی کنیم؟! علی‌رام، محمد سام، نازنین زهرا...

۴. احادیث بسیاری در نام‌گذاری هست. خیلی زیاد! یکسری اسامی تأکید دارند. شاید بعدها نوشتم.

۵. عاشق اسم زهرا بودم و بعدها فهمیدم قرار بود زهرا باشم. اولش هم زهرا بودم در فکر، تصمیم و قلم مادر و پدر... شاید حتی مادر در گوشم برای اولین‌بار، زهرا صدایم کرده‌باشد، یادشان نبود. ولی به احترام بزرگتری، زهرا نشدم. اصلاً نور زهرا، خیلی ویژه است. چون معنایش هم نور است.

ولی بعد کسی یادش نیامد چه شد که وقتی زهرا نشدم مهدیه نامیدنم. هر چه گشتم، کمتر یافتم. داشتم با مهدیه‌ای دردودل می‌کردم و گفت: مهدیه! چی کار داری اینقدر می‌گردی که چی شد! اصلا فکر کن خدا ^{جل‌جلاله} دوست داشته تو دنیا، مهدیه صدات کنن.

لبخند زدم و آرام گرفتم.

بعدا نوشت!

کسی هست که معتقده که اسامی ائمه معصومین نور ندارند که منفی داده؟! احتمالا! خواننده اهل سنت دارم. ولی من از اسم محمد هم حرف زده بودم. اگر کسی رد شد، می‌شود اگر نظری داشت درباره رأی منفی به این پست، بیان بفرماید. با تشکر