بسم‌الله الرحمن الرحیم
تمامی برداشت‌هایمان از رفتار دیگران و منظورشان، می‌تواند اشتباه باشد... برای همین حضرت حق جل‌جلاله فرمودند: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ ۖ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضًا

برای همین توصیه شده که تا ۷۰ ظن خوب ببرید.

و مهمترین راهکار، یادبگیریم که حرف بزنیم. حس‌مان را منتقل کنیم. ممکن است این حرف‌زدن‌ها به خنده ختم شود، یا گریه یا خشم یا دعوا، اما یادمان رود توصیه حضرت حق را که فرمودند: وَقُلْ لِعِبَادِی یَقُولُوا الَّتِی هِیَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ الشَّیْطَانَ یَنْزَغُ بَیْنَهُمْ ۚ إِنَّ الشَّیْطَانَ کَانَ لِلْإِنْسَانِ عَدُوًّا مُبِینًا

یعنی می‌شود هزار قول نیکو گفت، اما تو بنده من! بهترینش را بگو...

و نکته دوم شاید کسی بپرسد اصلاً برای چه حرف بزنیم؟ باورکنید حرف‌زدن ولو با دلخوری تمام بشود، خیلی بهتر از این است که توی دلتان تلنبار شود، بعد یک وقتی، یک جایی، گُر بگیرد و آتشفشان شود...


پ.ن:
1. الحمدلله و المنة ظن خوب بردم و نهایتاً خدای متعال نشانم داد که ظنم درست بوده است.
2. گاهی نمی‌شود حرف زد. بنا به شرایط، بنا به جنسیت، بنا به عدم ضرورت. در این وقتها، یک کاغذ بردارید و تمام خشم، دلخوری، ناراحتی، عصبانیت و کینه‌تان را با تمام شدتش بنویسید، بعد پاره کنید یا اتش بزنید. عجیب جواب می‌دهد و روح آدمی را خالی می‌کند.

3. واقعاً چقدر همان چند نظر و گاهی یکی و البته نظرسنجی، حال آدم را خوب می‌کرد. اما بعضی‌ها آنقدر روی اعصابم راه رفتند که این وضعیت را ترجیح می‌دهم.

والعاقبة للمتقین