قم المقدسه
بسم‌الله الرحمن الرحیم
هر چه از لذتِ‌بودن در قم، نفس‌کشیدن کنار حضرت عمه بگویم، کم گفتم. عمیقاً اینجابودن را دوست دارم و آرزو می‌کنم کاش می‌توانستم جزو مصادیق این بیت باشم:
خوش‌بخت قوم و طایفه، ما مردم قمیم/ جاروکشان خواهر خورشید هشتمیم
قم امدن، برایم یک نفس عمیق است، یک لذت بی‌نظیر، یک آسودگی‌خاطر، بی‌خیالی محض و آرامش ماندنی...
رفتن را دوست ندارم.
اما
ذات مسافر به قرار نیست، هزار روز هم که مسافر باشی، شاید شبیه مقیم و مجاور شوی، اما باز هم باید بروی و ماندنت موقت است.
پ.ن:
۱. از باب ان‌الذکری تنفع المؤمنین، از حضور و نماز در مسجد امام حسن عسکری (علیه‌السلام) که در مجاور حرم مطهر است، غفلت نفرمایید...
۲. امامزاده علی‌بن جعفر (سلام الله علیه) و گلزارشهدا...
۳.شیخان و فاتحه اهل قبور... میرزایی قمی، زکریا ابن آدم و.... خیلی وقت است سر قبر دکتر قریب نرفتم. سابقا ارادتی بود و حالا به نظرم برخی از کارهایشان، به خیانت نزدیک است.
۴.مزار علما... که بدترین ساعات روز، متعلق به خانم هاست. و بالاخره بعد دو سال، به مزار استاد رسیدم.
۵. مسجد مقدس جمکران...
۶. قم خیلی امامزاده دارد. همیشه دنبال فراغتی هستم که یکبار همه جا بروم.
۷. بردن نمازجمعه به مصلی قدس هم اگر خیانت نیست، یک کج سلیقگی بزرگ است... زائران را از نمازجمعه، دور می‌کند.
۸. اعلام وضعیت نیست، خاطره است. وقتی منتشرشود، عمر سفر به اتمام رسیده است.
۹. یک رفیق مجازی دیگر هم حقیقی شد. البته دیگر مدتی است نمی‌نویسند. حقیقتاً از مهمان‌نوازی‌شان، شرمنده شدم.
والعاقبةللمتقین
من هم چند ماهی در قم زندگی کرده ام.
عموما عصر ها مشرف میشدم حرم.
زندگی یعنی جایی که ال الله علیهم السلام باشندولاغیر!
خیلی از شیعیان با معرفتی که اهل شهر امام معصوم هستند نمی توانند در جایی غیر زندگی کنند!
دیده ام خانواده عراقی که نجف زندگی می کردند پس از شروع جنگ تحمیلی به اهواز آمدند، می گفتند دیدیم نمی توانیم بی امام بمانیم، کوچ کردند مشهد، یک ربع به اذان کاسبی را تعطیل می کردند و شتابان سمت حرم جهت ادای فریضه.