بسم الله الرحمن الرحیم

دیگر به ماه رسیده و هنوز در وضعیت جنگی به سر می‌بریم. مجبورشدیم اسباب بکشیم و برگردیم سر جای خودمان. انقدر هزینه‌ها نجومی شده بود که توان پرداخت اجاره از حد خارج شده بود. مصیبت اسباب‌کشی جایی است که از فضای بزرگ، بروی در خانه کوچکتر. هر چقدر خوش‌نقشه باشد، فضا داشته باشد باز هم ان حجم اسباب در این فضا، جا نمی‌گیرد.

ان هم برای ما که بیشترین حجم اسبابمان را کتاب تشکیل می‌دهد. الحمدلله خانه قبلی به بلوغ رسیدم و کتب و مجلات بسیاری را بخشیدم، وگرنه اگر ان‌ها هم هنوز بود... هنوووووووز🤐😖 البته ۴ جعبه‌موز، کتب مازاد را هم دادم رفت.

دلم نمی‌خواست برگردیم.

محله، کوچه و این ساختمان را دیگر دوست نداشتم. تنها حُسنش، دسترسی فوق‌العاده آن است. از سه چهار جهت، موقعیت استراتژیک دارد. البته سال‌ها قبل این نبود و رشد جمعیت و ساخت و ساز ما را به این نقطه رساند.

*

اسباب‌کشی یک جور خانه تکانی اساسی است. باید همه وسایل را بررسی کرد، نگاه کرد، دور ریختنی‌ها را دور انداخت و خوب‌ها را جدا کرد.

چقدر بلدیم دلمان، ذهنمان و فکرمان را خانه تکانی اساسی کنیم؟! کینه، حسد، دشمنی، ناراحتی را دور بریزیم و خوشی‌ها را مرتب کنیم؟!

چقدر توانایی داریم حب دنیا را توی کیسه زباله، پشت در بگذاریم و جایش حب‌الهی را در قفسه ذهنمان بچینیم!

چقدر تا حالا کارهای بیهوده را از قفسه دلمان کنار گذاشتیم و کارهای مفید جایگزین کردیم...

این روزها، روز خانه تکانی دل است...

روزهایی که باید شبیه او شویم

غیر او را رها کنیم و

همه چیز دنیا را فدایش کنیم...

بابی انت و امی و نفسی لک الفداء یا اباعبدالله

والعاقبة للمتقین