منم دقیقا حقیقت رو به مجازیت ترجیح میدم. چقد دلم میخواست جمع های ثابتی باشه تا دور هم جمع شیم.....

موافقم با متنتون ❤️❤️❤️❤️

و خوشحالم از مجازی حقیقی شدیم 😘😉

منم این طوری بودم. ترجیحم این بود که تا حد ممکن ارتباط مجازی کمتر باشه و بیشتر شکل حضوری و رخ به رخ پیدا کنه. یعنی اصلا می‌خواستم هرچی می‌شه کمتر به اینترنت سر بزنم و وابسته‌اش بشم. اما تقریبا چهار ساله که برعکسِ اون دوره شدم. توی این چهار سال حتی ترجیح دادم خیلی ارتباط ها که از اول توی دنیای بیرون شکل گرفت بیشتر مجازی بشه. فکر می‌کنم این موضوع تا حدی هم به شرایط و موقعیت هایی که درونش هستیم ارتباط پیدا می‌کنه و متاثر از اونه. مثلا شاید چند سال دیگه دوباره ترجیح بدم ارتباطاتم شکل دیگه‌ای پیدا کنه.

سلام 

منم اتفاقا خیلی مشتاق روابط حضوری هستم 

نبینم کسی دلت رو شکسته باشه :)) 

بابت اون پیشنهاد توی پی وی که طبق معمول حوصله نکرده بودی وارد پنل بشی هم ممنونم:))) اصلا به ذهن خودم نرسیده بود

نه بابا دشمنت شرمنده، هردفعه کلی میخندم میگم بازم حاج خانوم حوصله ش نکشید :))))

سلام 

میدونی که برای من که حقیقی شدن مجازی مثل یه رویا بود

ولی الان خوشحالم که به واقعیت تبدیل شد.

دوستی با شما برام پر از برکات بود

مخصوصا تو این مورد آخرکه به شدت دعا گوی ات هستم😘

عزیزم شاید باورت نشه ولى دو خانم با گفتن اینکه آسیب نخاعى هستن و راهنمایى مى خوان وارد زندگیم شدن از مجازى!

صحبت ها خیلى عمیق شد... تلفنى.. شرایط خودشون رو مو به مو مى گفتن انگارى که سالها واقعاً آسیب نخاعى بودند.. و من هم دلدارى مى دادم از حرفهایى که نمى شد براى هر کسى گفت جز کسى که همدرد هست گفتم.. حرفهایى که دلم نمى خواست به کسى بگم از من بدونه اما به خاطر کمک و دلدارى گفتم! روابط اینقدر عمیق شد که نیاز به دیدار حضورى بود... اما چى شد؟ همه چیز برملا شد..

باید خیلى محتاط بود!

آدم ها حتى به دروغ روى ویلچر مى شینن!!

سلام حاج خانوم جان

خیلى دردناک بود خصوصاً مورد اولى که برام اتفاق افتاد!

لحظه ى تصادفش رو چنان ترسیم کرده بود که به هیچ وجه شک برانگیز نبود بعد از اون زندگى با ویلچر رو خیلى خوب فهمیده بود! نحوه ى حموم و دستشویی و ...

اغلب مى گفت: خانواده م انکار مى کنن شرایط جسمى من رو! و اجازه نمى دن من با دوستانم قرار بذارم و بیام کسى رو ببینم :/

چنان وبلاگ مى نوشت که مو لاى درزش نمى رفت ...... خلاصه که وقتى فهمیدم قلبم خیلى شکست آخرش هم بدون خداحافظى خودش رو حذف کرد و دلم مى سوخت که همه سراغش رو از من مى گرفتن که کجاست و حالش چطوره!؟

من چطور فهمیدم؟ خیلى اصرار کردم که باید ببینمت! بعد گفت نمى تونم ولى کاشکى مى شد! یه اشتباهى کردم و یه دروغى گفتم که نمى تونم ببینمت!!! (یه دونه دروغ) منم بش گفتم: ته ته دروغت اینه که روى ویلچر نباشى و گفت دقیقاً همینطوره و عکسهاش رو فرستاد :( خلاصه که براى همیشه از دلم رفت و بعد از اون خیلى محتاط شدم