قضاوت
زیاد خوانده بودمش.
یادم بود
سعی کردم آویزه گوشم کنم.
حضرت پدر، فرمودند:
یَا بُنَیَّ اجْعَلْ نَفْسَکَ مِیزَاناً فِیمَا بَیْنَکَ وَ بَیْنَ غَیْرِکَ فَأَحْبِبْ لِغَیْرِکَ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِکَ وَ اکْرَهْ لَهُ مَا تَکْرَهُ لَهَا
اى فرزند عزیز، نفس خویش را میزانى بین خود و بین دیگران قرار ده، پس از براى دیگران دوست بدار آنچه را که براى خودت دوست میدارى، و خوش ندار براى دیگران آنچه را براى خودت خوش ندارى
یک موقعیت:
اینکه بهجای اینکه کسی رودر رو با شما حرف بزند، پشت سرتان بگوید.
شبیه این برخورد بین وبلاگنویسهای بزرگوار هم باب شده...
به جای جواب سوال، شبهه یا حرف طرف، یک پست عمومی بدون نام، در وبلاگ میگذارند و طرف را قضاوت میکنند.
دوباره کلام مولا را مرور کردم...
اجْعَلْ نَفْسَکَ مِیزَاناً فِیمَا بَیْنَکَ وَ بَیْنَ غَیْرِکَ
کلام مولا توی گوشم زنگ میخورد...
خودت را میزان کن!
فقط خودت!
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا
والعاقبة للمتقین
پ.ن:
در راستای کلام مولا عرض میکنم.
اوایل، هر جا میرفتم، دنبال کنید وبلاگهایی که دوست داشتم را فعال میکردم. اما در زمانی که حجم کارهایم زیاد میشد و تعداد ستارههای روشن بالا میرفت، حکم کار عقبمانده برایم داشت که مانده...
و این حجم کار، روز به روز بیشتر میشد...
از طرف دیگر، با گذر زمان، اگر آن وبلاگنویس محترم، پست دیگری را مینوشت، طبعا ستاره روشن برای پست جدیدتر فعال میشد.
و وقتی فرصت میکردم و سراغ ستارهها میرفتم، بارها پستهای خوبی را از دست دادم.
خلاصه حجم این بهمریختگی سبب شد تقریباً لیست وبلاگهایی که دنبال میکنم را خالی کنم و اکثر بزرگواران را قطع دنبال بزنم.
نه از باب بیاحترامی
بی علاقگی
یا مناسب نبودن قلم نویسنده.
فقط به خاطر آرامش اعصاب خودم، تنظیم کارها...
هر وقت فرصت کنم معمولاً وبلاگ دوستان و بزرگواران را خوانده و سعی میکنم نظر بگذارم.
عرض کردم تا شبهه ایجاد نشود و اگر شده، برطرف گردد.
متقابلا برای اینکه اعلام کنم دوستان هم لازم نیست حقیر را دنبال کنند، لینک مربوطه را حذف کردم.
اما بعضی مخاطبان که محبت و لطف دارند این درخواست را مطرح کردند که برای سرعت کار، لینک در وبلاگم بگذارم.
بزرگواران
دوستان
رفقا
اگر نام حقیر در لیست دنبال شدگانتان نیست، این از عدم توفیق حقیر است، نه بیشتر...
دعا میکنم همواره قلمتان در راه رضای خدای متعال بنویسد.
همه بلاها از همین استانداردهای دوگانه ای میخیزد که برخود روا نداریم و بر دیگران دو چندان