بسم الله الرحمن الرحیم 

عشق شام غریبانمان، 🕯️ بود. اینکه چگونه روشن کنیم و در طول دسته، روشن نگهش داریم.

شب شام‌غریبان، علم و کتل و زنجیر را کنار می‌گذاشتند. یکی دوتا پرچم می‌ماند، آن هم نه پرچم‌های بزرگ و اصلی...

اینجا فقط سینه می‌زدند، حتی یادم نیست که بلندگو را راه می‌انداختند. بلندگو... یادش بخیر.

*

مسجدی که می‌رفتیم، مسجد دوران جوانی پدر بود. کلی آنجا خاطره داشت. هر سال دهه محرم، همه بچه‌های قدیمی مسجد، بچه‌های زمان انقلاب و جنگ، از گوشه گوشه تهران جمع می‌شدند و نمی‌گذاشتند مسجد از رونق بیفتد.

دسته‌اش را راه می‌انداختند.

معمولاً ۳ یا ۴شب، دسته حرکت می‌کرد.

مسیر هر شب مشخص بود.

روال دسته، مساجد اطراف و خانه شهدای مسجد بود. معمولاً به هر جا می‌رسیدیم، اگر امکانش بود، دسته داخل می‌رفت، وگرنه توقف کرده و مدتی سنگین سینه و زنجیر می‌زدند و بعد توقعی کوتاه.

روال بود با شیرینی، شربت، چای یا میوه (بستگی به وسع میزبان داشت) از دسته پذیرایی می‌شد.

بعد هم دوباره صفوف مرتب می‌شد و راه می‌افتادیم.

بلندگو وسط دسته می‌رفت، مداح کنارش راه می‌رفت و موتورش قرقرکنان و با فاصله حرکت می‌کرد. انتهای دسته مردانه و قبل از دسته خانم‌ها حرکتش می‌دادند. صدای گوش‌کر کنی داشت و نمی‌شد نزدیکش بشویم.

پ.ن:

۱- دلم برای دسته تنگ شده، از وقتی امام خامنه‌ای فرمودند خانم‌ها دنبال دسته حرکت نکنند، دسته نرفته‌ام.

۲- شام غریبان بود که رفیق ساکن اهواز پیام داد: مسجدی؟

چشمانم گرد شد که نه! طبعا نیستم.

اون متعجب‌تر پیام داد: شما احیا نمی‌گیرین؟!

کاشف بعمل آمد رسم جنوبی‌های خون‌گرم این است که شام غریبان را احیاء گرفته و به ذکر، دعا، توسل و عزاداری برای امام می‌گذارند.

آنقدر این رسم عمیق، ریشه‌دار و عمومی است که استانداری خوزستان، هر سال اعلام می‌کند که روز ۱۱ محرم الحرام، ادارات با دوساعت تاخیر، آغاز به کار می‌کنند. (دقیقاً شبیه شب‌های قدر)

۳- غبطه خوردم به معرفتشان، که ول نمی‌کنند و لااقل شب اول، پایه پای دل خاندان ال‌الله، شب را به صبح می‌رسانند. لایوم کیومک یا اباعبدالله 

۴- اگر قم مشرف شدید، حتماً سری به امامزاده موسی مبرقع صلوات الله علیه بزنید. حال متفاوتی دارد.

در کنارش هم مزار چهل اختران است. چهل امامزاده شهید از اولاد ایشان که داستان شهادتشان، خیلی دردناک است.

والعاقبة للمتقین