بسم‌الله الرحمن الرحیم

این وصف خیلی از افراد دور و برم هست. خیلی‌ها... کم هم نیستند. اما بعضی‌ها خیلی ناب‌ترند، دوست‌داشتنی‌تر، خاص‌تر، عزیزتر...

یکی از آن‌ها، موناست. آنقدری که او اعتماد کرد، حقیر نکردم و حتی وقتی اولین‌بار حقیر را دید، با نام مستعار می‌شناخت و بعد دیگر رویم نمی‌شد که راستش را بگویم. نهایتاً دل به دریا زدم و لای کتابی که به او هدیه دادم، راستش را نوشتم و آنقدر بزرگوارانه برخورد کرد  که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده و آنقدر به آن نام، عادت کرده بود که هفته پیش تازه اسمم در گوشی‌اش تغییر کرد...

موناجانم معمولاً نمی‌رسد اینجا را بخواند.

مونای عزیزم 

بگذار اعتراف کنم که کلا پیش تو، کم می‌آورم.

امیدوار، پرانگیزه‌، آرزومند، پرتلاش، فقط بخشی از صفات خوب توست. هربار که با تو حرف می‌زنم، به خودم نهیب می‌زنم که آی! حواست هست! کجای کاری؟! کجای زندگی!!!!!

مونای دوست‌داشتنی‌ام 

امیدوارم تا دنیا، دنیاست برای هم رفیق بمانیم و در آخرت، مصداق و حسن اولئک رفیقا برای هم باشیم.

مواظب خودت، خوبی‌هایت، مهربانیت و لبخندت باش عزیزدل

والعاقبة للمتقین