بسم الله الرحمن الرحیم

چقدر آدم‌های ظلوما جهولایی هستیم.
هی فکر می‌کنم به آیات امیدبخش قرآن

وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ
جای دیگری می فرماید: أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ

جای دیگر «أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ وَ یُخَوِّفُونَکَ بِالَّذِینَ مِنْ دُونِهِ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ»

وَمَن یَتَوَکَّلۡ عَلَى ٱللَّهِ فَهُوَ حَسۡبُهُ

و فکر می‌کنم چرا هیچ وقت تمام‌قد به خدای متعال، اعتماد نکردم و ترسیدم!

سر خیلی از چیزها

کاری که کردم
از دعوا پدر، مادر، دوست و همسایه، پذیرفته‌شدن امتحان، سر قبولی دانشگاه

ما خانم‌ها را به احساسی بودن می‌شناسند. گاهی برای تخلیه درد و غم است و  گاهی این گریه حجم استرس و ناراحتی را نشان می‌دهد.

اصلاً اینکه هنوز توی دلم غم دارم، یعنی تا بنده‌شدن خیلی راه مانده...
خیلی زیاد

و افتخار رسول گرامی اسلام اول، به عبد بودن است، نه رسول بودن... وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَ رَسُولُه

چقدر فاصله نجومی دارم
چقدر راه

یاد حاج‌قاسم بخیر!
لحظه پیش از شهادت
یک ساعت قبلش که گفته بود دارم به سمت مقتلم می روم.
حتماً

آرام بوده، مشتاق و دلباخته...

أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ

والعاقبة للمتقین