بسم الله الرحمن الرحیم

نشسته بودم توی روضه حضرت معصومه ^{(سلام الله علیها)}، داشتم با دوستم چت می‌کردم. (معادل فارسی چت چیست؟) گفتم برو مشهد، حال و هوایت عوض شود و بعد تصمیم بگیر...

و بعد دلم هوای مشهد را کرد.

بلیط‌ها را نگاه کردم و بدون معطلی خریدمش. هماهنگی‌هایش را گذاشتم بعد و جور شود.

بماند قطارهای اتوبوسی مشهد، رسماً آدمی را له می‌کند.

بیش از 12 ساعت توی مسیر است.

نیمه‌شب رسیدم و کلید محل اسکانم پیدا نمی‌شد و جای دیگری ماندم.

شب آخر از قطار جا ماندم و تا صبح که بلیط بعدی یافت شد، فکر می‌کردم جواب اهل خانه را چه بدهم...

از قطار تهران ـ قم‌اش هم جا ماندم.

ولی سفر به غایت شیرینی بود.

سفری که بعد مدت‌ها تنها بودم. با اینکه کوتاه بود، پربرکت بود. دوست پیدا کردم؛ خانه دوستم سر زدم، دوباره هوای کلاس خطاطی به سرم زد. صله‌ارحام هم کردم. الحمدلله امیرالمومنین ^{(علیه‌السلام)} مرا قابل دانست که در آماده‌سازی مراسم جشن میلاد، قدمی بردارم، شب ولادت امام جواد ^{(علیه‌السلام)} را در حرم بودم. اعتکافم در همان قطار تهران ـ مشهد جور شد و...

و خواستم همه سفر را روایت‌کنم که رسیدم به این شعر که انگار زبان حال حقیر بود:

با کبوترهایِ ایوان تو هم‌قد نیستم
عاشق پروازم اما من در این حد نیستم

در جوار پنجره فولاد حالم خوب شد
هر کجا غیر از حرم باشم، فقط «بد نیستم»

حاجتم را می‌دهی حتماً، صبوری می‌کنم
خسته‌ام، بی‌طاقتم‌، اما مردّد نیستم

ذره‌ای گندم مرا پابند صحنت می‌کند
من که محتاج لب ایوان و گنبد نیستم

از خودم می‌پرسم آیا جز حرم دنیا کجاست؟
من کجای عالَمم وقتی که مشهد نیستم؟

موقع برگشتن از مشهد خیالم راحت است
خوب یا بد، هر چه باشم، آن‌که آمد نیستم
زهرا بَشَری موحد

والعاقبة للمتقین

پ.ن:

1. خواستم سفرنامه اربعینی پست قبل را بگذارم بعد از چهلمین هفته. وقتی حداقل 40 شب چهارشنبه‌ام رنگ جمکران گرفت و حساب کردم اگر همه هفته‌ها را حساب کنم، هفته قبل، چهلمین هفته بود. حالا حلاوت جورشدن بدون مقدمه اعتکاف و جایزه جهانی اربعین برایم بیشتر شد... بعد هفته چهلم الحمدلله رب العالمین، اللهم بارک لمولانا صاحب‌الزمان

2. احتمالاً روایت چهل هفته تهران ـ قم را هم جایی بنویسم. اینجا؟! بعید می‌دانم

3- نام‌خانوادگی شاعر محترم، بَشَری است (بشر= انسان) و نه بُشری (از ریشه بشارت)

4- از کرمان نوشتم، از شهدای اخیر دمشق، اما جای دیگر... و همین شد که وبلاگم از اتفاقات روز، خالی ماند.