بسم الله الرحمن الرحیم

فوتبالی نیستم... یک بار مفصل نوشتم و جایزه‌اش را هم بردم. هنوز هم بین لوح‌های تقدیرم، دیدن عنوانش، لبخند را روی لبم می‌کارد. مرا چه به فوتبال!!

فوتسال را هم به تبعش دنبال نمی‌کنم. اما وحید شمسایی را تحسین می‌کنم. به‌خاطر حجاب دخترهایش، وطن‌دوستی‌اش، عرق ملی‌اش...

و می‌‌دانستم جام جهانی فوتسال است. آن هم به‌خاطر بنر بزرگی که روی صفحه اول تلوبیون هست. تلویزیون را مثل خیلی وقت‌ها اتفاقی روشن کردم...  مرحله حذفی بازی ایران ـ مراکش...

ده دقیقه دوم نیمه اول... بازی 1-1 بود که شد 4-1 به نفع مراکش و بعدها توی اخبار خواندم 4-3 باختیم. الان داشتم تیترهای خبرگزاری‌ها را می‌خواندم، رسیدم به این تیتر: «فیلم/ دراماتیک ترین صحنه دیدار فوتسال ایران و مراکش»

صحنه پنالتی آخر! بعد از اتمام بازی... نفس‌گیرترین صحنه! یک گل عقبیم و اگر جبران شود، ورق بازی برمی‌گردد. اما توپ صاف می‌خورد به تیرک دروازه و تمام!

*

چرا باختیم؟! حقمان نبود! بهتر نبودیم؟ اصلاً مراکش کجای نقشه دنیا هست که برای ما شاخ بشود و...

فقط یک نکته!

مراکشی‌ها یک عادت خوبی توی بازی داشتند، بعد از هر گل، هر 5 نفر یعنی همه بازیکنان با هم، سجده می‌کردند و خدای متعال در قرآنش وعده داده است: لئن شکرتم لأزیدنکم

این نشان‌دادن بندگی و عبودیت، خیلی حرف دارد و سجده فقط برای اسلام است. کاری ندارم هر کدامشان، چقدر به دستورات اسلام پایبندند! چقدر می‌دانند. اما همین‌قدر یاد گرفته‌ام که خدای متعال، جواب بندگی را می‌دهد. اگر در بازی، مهارت، سابقه، قدرت از ما عقب‌تر بودند در بندگی و نشان‌دادنش فرسنگ‌ها جلو بودند.

پ.ن:

1. لطفاً اگر مراکش بازی بعدی را باخت، نیایید بگویید چرا؟! در این بازی، این مورد به نظرم اهم بود. شاید عوامل دیگر در بازی‌های آتی سبب شکست شود.

2. قبلاً وقت‌های استراحت در بازی‌های گروهی، با یک کلمه تمام می‌شد: یا علی/ علی...

خیلی وقت است نشنیده‌ام.

3. نمی دانم برای غزه ولبنان، چه باید کرد... :( عادی‌شده برایمان؟ حرف‌های رئیس جمهور نامحترم که ریختن بنزین روی آتش جنگ بود... به کجا چنین شتابان؟!

والعاقبة للمتقین