بسم الله الرحمن الرحیم
همه ادم‌ها می‌میرند. این وعده الهی است: کُلُّ نَفۡس ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِ

بعضی از خاص‌ها را انتخاب می‌کند و اول شهیدشان می‌کند...إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَىٰ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ

از بین شهدا، بعضی‌ها را انقدر خاص می‌برد که رشک‌برانگیز است...وَتُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَن تَشَاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ

مثل شهید معصومه کرباسی
شهادتش، نحوه‌اش و عزتی که خدای متعال به او، همسرش و خانواده‌اش داد.

شهید رضا غواصه، قطعاً مرد بزرگی بود.  شاید ارادت پدر و مادرش به امام غریب که ما ایرانی‌ها مفتخر به میزبانی‌اش هستیم، سبب شد مسیر زندگی‌اش از ایران بگذرد. همسفرش را در این سرزمین بیابد...

همسرش همنام خواهر امام رئوف باشد و برادر امام غریب، زمینه‌ساز آشنایی‌شود. چقدر زندگی‌‌اش امام رضایی شد.

لبنان مقاوم، تا امروز شهید کم نداده. کلی از فرماندهان حزب‌الله شهید شدند.
نام چند تایشان، یادتان مانده؟! یادتان خواهد ماند؟

چقدر زوج شهید شدند و فرزندانشان ماندند؟

اما همراهی این بانوی مجاهد با همسرش، سبب شد اینقدر رشک‌انگیز به شهادت برسند.
و برای همیشه نام شهید دکتر غواصه و همسرش شهید معصومه کرباسی در یاد ایرانی‌ها و جبهه مقاومت بماند.

شهادت رابطه ما را مستحکم‌تر می‌کند.

زهی سعادت، زهی افتخار

اللهم ارزقنا توفیق شهادت فی سبیلک

این حرف‌ها، برای ما فقط حرف است و حرف مانده.
خوش به سعادت معصومه‌ها که به جای فقط حرف، عمل کردند.

والعاقبة للمتقین

پ.ن:

1. نباید بیات می‌شد؛ امیدوارم دیگر مجبور به آمدن نشوم.

2. عنوان اولین بانوی ایرانی شهید راه قدس، مدال یگانه‌‌ی است که شهید معصومه کرباسی آن را گرفت. چقدر مقام غبطه برانگیزی! کاش ما هم در مسیر فَستَبِقُوا الخیرات قرار داشته باشیم.

3. درست استفاده کنیم. ما در زمان فارسی، برای صفات، القاب، مونث و مذکر نداریم. نمی‌گوییم خانوم معلمه/ مهندسه، رانندهه و... پس استعمال لفظ شهیده هم اشتباه است. :)
4. می‌گویند آرزو بر جوانان عیب نیست و جوان نیستم. اما می‌شود آرزو داشت که زندگینامه‌اش را بنویسم که... :)