عدل
بسم‌الله الرحمن‌الرحیم
روز تولد، روز عجیبی است. روزی که حق‌تعالی، مرا شایسته دید که نعمتِ وجود را به من عطا کند و از عدم، به وجود رسیدم.
شایستگی‌اش را داشتم!؟
اصلاً مگر کاری کرده‌بودم در عالم ذر، که خدا مرا نعمتِ‌حیات داد؟
چه استحقاقی داشتم که صاحب پدر/مادر/خواهر یا برادر هم شدم؟
چه تکلیفی را به ثمر رساندم که با انجامش، دست و پا و سر، مو و چشم را خدا به من‌داد؟ (موارد متعددش را در دعای‌عرفه حضرت‌ارباب بخوانید، نعمت‌هایی را می‌شمرند که تا به‌حال به آن‌ها فکر هم نکرده‌ایم.)
آیا عدالت بود که به من پا داد و به دوستم نداد و فلج‌شد؟ اینکه به خیلی‌ها چشم‌داده و به من نداده، استحقاق من نبوده یا لطف او به دیگران است؟ یا امتحانی برای من؟
*
عدالت را تعریف می‌کنند: یعنی به هر ذی‌حقی، حقش را دادن. اعطاء کل ذی حق، حقه...
اول ذی‌حق‌بودن، صاحبِ‌حق بودنمان را در پیشگاه‌الهی، ثابت کنیم، بعد حق را مطالبه کنیم...
*
یک مثالِ کمی نزدیک
این روزها المپیک است، و ورزشکاران رشته‌های مختلف، همه هدفشان این است که به مدالِ المپیک برسند. غیر از امکانات مشترک، شامل امکانات بدنسازی و لباس، سایر نیازمندی‌ها و مسیر رسیدن هر کدام متفاوت است:
۱- تیرانداز سلاح بادی، برای رسیدن به المپیک نیازمند یک اسلحه خوب، ساچمه یا تیر مناسب است. تهیه اسلحه‌خوب به لطف دولتِ‌قبل، چیزی بین ۴۰ تا ۱۲۰ میلیون شد. ساچمه خوب - متاسفانه، خارجی است - هم آخرین‌بار که قیمت‌کردم - دو سال پیش بود - بسته‌ای ۲۰۰ هزارتومان بود. سالن‌مناسب، استاندارد هم لازم است و هر جایی نمی‌شود تمرین کرد.
اگر رشته تفنگ‌باشد، نیازمند لباس مخصوص، پایه و کفش مخصوص است.معمولاً یک لباس تیراندازی دارند و تغییر نمی‌کند.
روز مسابقه، در تایم ۷۵ دقیقه، ۶۰ تیر می‌زنند. ۸ نفر که بالاترین جمعِ‌تیر را دارند، به مرحله فینال، راه‌پیدا می‌کنند. و در نیم‌روز، مسابقه تمام‌شده و مدال‌ها توزیع می‌شود.
شاید خنده‌دارش این باشد که در تیراندازی حتی از امکانات خدادادی هم به تمامه استفاده نمی‌گردد. معمولاً جلوی یک چشم را می‌بندند تا بتوانند راحت‌تر، بهتر و دقیق‌تر شلیک کنند.
۲- والیبالیست، باید با تیم بازی کند. روز مسابقه، کفش و ست‌ورزشی می‌خواهد. برای تمرین توپ و تور و زمین‌مناسب نیاز است.
۱۲ تیم به المپیک رسیده و طبق قرعه‌کشی، در گروه ۶ تیمی تقسیم می‌شوند. هر بازی حداکثر ۵ ست دارد. هر تیمی که سه‌ست را ببرد، برنده بازی است.
از هر گروه، ۴ تیم صعود می‌کند. که به‌صورت ضرب‌دری مسابقه داده و ۴ تیم برای مرحله‌نیم‌نهایی، صعود می‌کنند.
برای رسیدن به مدال المپیک، ۸ بازی باید انجام‌شود. که هر کدام بین یکساعت و نیم تا سه‌ساعت و ۳۸ دقیقه (رکورد طولانی‌ترین بازی المپیک)، ممکن است طول بکشد. مسابقات گروهی در مدت تقریبا دوهفته و با فاصله انجام می‌گیرد. از روز اول اغاز شده و مراحل نهایی، به روزهای اخر می‌رسد.
۳- کشتی، برای تمرین امکانات خاصی نمی‌خواهد، نهایتا یک تشک مناسب‌کشتی.ورزشکار برای مسابقه، فقط یک دوبنده و کفش‌ورزشی لازم دارد. ۱۶ نفر در هر وزن حضور دارند و حریف‌ها بر اساس قرعه‌مشخص می‌شوند. هر کشتی‌گیری برای رسیدن به مدال، حداقل ۴ مسابقه ۶ دقیقه‌ای (دوتایم سه‌دقیقه) باید بدهد. سه مسابقه در یک‌روز و مسابقه رده‌بندی و فینال، در روز بعد انجام می‌شود.
حریفانِ دو کشتی‌گیرِ مرحله فینال، که در مراحل قبل از حریف شکست‌خورده‌اند، با رسیدن حریفشان به فینال، در مرحله شانس مجدد (معادلی برایش نیست ظاهراً) برای رسیدن به مدال تلاش می‌کنند. و در کشتی، دو مدال برنز داده می‌شود.
۴- در تکواندو، برای تمرین، زمین لازم است و یکی دو وسیله تمرینی. (تشکچه‌های ابری که برای تمرین ضربات‌پا، کاربرد دارد.) برای مسابقه، پوشش کامل که شامل لباس و گارد محافظتی است. یک گارد هم چندسالی است برای محافطت از دندان‌ها استفاده می‌شود.
۱۶ ورزشکار در هر وزن حضور دارند. جدول مسابقات بر اساس رنکینگ ورزشکار، تعیین می‌شود و قرعه‌کشی نمی‌شود. برای مدال، حداقل ۴ مسابقه باید داده‌شود. و مثل کشتی مرحله شانس مجدد هم دارد.
۵- قایقرانی، روئینگ.
امکانات تمرینی بیشتری نیاز دارد، غیر از قایق و پارو، به پیست سالم و استاندارد نیاز است. در روز مسابقه، هر قایقران، برای رسیدن به مدال، باید ۴ سری مسافت معین را پارو بزند.در رویینگ، حرکت به پشت انجام می‌شود.
مجموعا ۳۶ ورزشکار، در ۶ گروه ۶ نفره مسابقه می‌دهند. از هر گروه و مرحله، سه‌نفر اول، به مرحله بعد می‌روند. و امتیازات بر مبنای هر گروه محاسبه می‌شوند. گروه شانس مجدد هم در قایقرانی هست.
نهایتا ۴ فینال برگزارشده تا رده‌بندی قایقرانان، مشخص شود و توزیع مدال در فینال A است. (اطلاعاتم کامل نیست.)
هر کدام از رشته‌ها، دوچرخه‌سواری، دومیدانی، پرتاب دیسک، نیزه، فوتبال، بسکتبال و ... نوع امکانات، وسایل لازم، فضای تمرین و نوع تمرین متفاوت دارد. حتی چگونگی مسابقه و گرفتن مدال هم متفاوت است.
آیا عدالت این است که کمیته ملی المپیک، به همه ورزشکاران، به‌صورت یکسان امکانات دهد؟ به همه دوچرخه و قایق و اسلحه و توپ بدهد؟
در اختیار همه، یک زمین یک‌شکل و یک اندازه بگذارد؟ آیا بازیگر فوتبال می‌تواند درسالن تیراندازی تمرین کند؟ یا ممکن‌است تیرانداز در دریاچه و قایق به آمادگی برسد؟
اگر ورزشکاران به توزیع امکانات اعتراض کردند، کمیته جواب دهد ما می‌خواستیم عدالت را رعایت‌کرده و به همه به‌طور یکسان امکانات دهیم... آیا عدالت، این است؟
هر کدام می‌توانند به مدال طلای المپیک برسند. این دنیاست که بین مدال‌های طلا، فرقی نمی‌گذارد. اما در قیامت، خدا به نسبت تلاش افراد، امکانات، استعدادها، توانمندی‌ها و... پاداش می‌دهد. به مدال پاداش نمی‌دهد، و ممکن است نفر آخر دو میدانی از طلای رویینگ، بیشتر پاداش بگیرد.
محاسبات بشر دوپا، همین‌قدر است.
پ.ن:
۱- ادعای سواد ندارم. فقط دانسته‌هایم را به اشتراک می‌گذارم که ممکن است هزاران خطا داشته‌باشد.
۲- عدل الهی، بحث مفصلی است که در این جایگاه نمی‌گنجد. تا توحید را به تمامه نفهمیم، عدالت قابلیت فهم ندارد. سوالات خواننده عزیزی، ستاره‌بانو که البته دانسته‌هایم به قدر مجهولاتشان نبود، زمینه نوشتن این پست شد. که مختصرش را در جواب سوالاتشان دادم و به نظرم قابلیت تبدیل‌شدن به یک پست مستقل را داشت.
۳- در مثال مناقشه هست!
و العاقبة للمتقین
سلام.
خیلی خوب بود.
آجرک الله.
باتمام پیچیدگی هایی که در بحت عدل الهی وجود دارد، اما توضیحات را ملموس و قابل فهم نوشتید..