بسم‌الله  الرحمن الرحیم

کودکی به‌دنیا آمد و نامش را گذاشتند حرّ

طفلی متولد شد، و او را طیب نامیدند

نوزادی نفس کشید و صدام خطابش کردند.

*

تا حالا رفته‌اید کیف، کوله یا چمدان بخرید. بعضی از کوله‌پشتی‌ها و چمدان‌ها ظاهر خوبی دارد، زیباست، خوشرنگ است، دلِ‌آدم را می‌برد، اما وقتی قصد خریدش را می‌کنی، حتی آقای فروشنده هم می‌گوید که چنین چیزی را نخر، برایت ماندنی نیست.

*

خدا مهربانترین است، دوست‌داشتنی‌ترین و بهترین کسی که در دنیا داریم.

بعدش پدر و مادرند. دو انسانی که از ابتدا، از همان وقت که تصمیم می‌گیرند، دعا می‌کنند بچه‌دار شوند، از همان موقع که می‌فهمند قرار است امانتی دستشان سپرده‌شود، تا آخرین لحظه‌ای که نفس می‌کشند، قلبشان برای فرزندشان می‌تپد، حتی بعد از مرگ هم اگر بتوانند گره‌گشایی می‌کنند...

*

آهای پدر و مادرها

زندگی دنیا، مادی است، اما ماده وسیله است و همه‌چیز در آخرت، بدون ماده محاسبه می‌شود.

اولین هدیه‌ای که شما به فرزندتان می‌دهید، اسم اوست. یک کوله‌بار، یک توشه‌راه... می‌توانید یک توشه به ظاهر قشنگ بدهید، اما هیچ‌چیز داخلش نباشد، می‌توانید یک توشه‌پربار، زیبا بدهید که تا آخر عمر، اثراتش برای فرزندتان بماند.

می‌شود توشه را پر از خوبی کرد و داد و یا توشه‌ای خالی همراهش کرد یا گاهی توشه را پر از غرور تحویلش‌داد.

آنقدر نام در دنیا وجود دارد که بعید می‌دانم هیچ‌کس بتواند همه اسامی را که دوست دارد، به‌کار بندد. حتی نویسنده‌ها، همه دوست‌داشتنی‌هایشان را نمی‌توانند خلق کنند و شخصیت بسازند.

و تا حالا دقت کرده‌اید که چقدر نام‌ها می‌توانند روی سرنوشت آدم‌ها اثر بگذارند. گاهی بعضی از فرجام‌ها و سرنوشت‌های آدم‌ها انقدر به نام‌هایشان گره خورده که انگار هیچ‌چیز دیگری در زندگی‌شان دخیل نبوده است.

حواستان به اولین، مهمترین و باارزش‌ترین هدیه‌ای که به فرزندتان می‌دهید، باشد.

ایام تسلیت و التماس دعا

قرار بود متن ادبی شود، اما دیدم جدی‌تر و مهم‌تر از آن است که به کنایه و تلمیح و تشبیه بگویم.