بسم الله الرحمن الرحیم

۱. اول صبح، خبر درگذشت «علی سلیمانی» عمیقاً ناراحتم کرد. پررنگ‌ترین خاطره‌ای که از او دارم، نه به تلویزیون مربوط است، نه تئاتر، نه سینما... این نقل خاطره، و کاری که کرد، پررنگ‌ترین تصویرم از اوست. باشد که به‌خاطر همین عمل، حضرت ارباب، دستگیری‌اش کند.

بعدها در برنامه‌ای دعوتش کردند و مابقی ماجرا را از او پرسیدند. گفت سایت مربوطه، پیام مرا پاک کرد و دیگر با ان افراد، ارتباطی ندارم.

۲. شیطنت سفیر انگلستان و روسیه در بازسازی کنفرانس ۱۳۲۲ تهران، بازتاب‌های زیادی داشت. نتیجه سیاست‌های هشت‌ساله جناب ظریف... به نظرم اولین کاری که باید انجام می‌شد، اعلام عنصر نامطلوببودن دو سفیر و دادن مهلت ۲۴ ساعته، برای ترک ایران و عذرخواهی برای مراتب بعدی بود. متاسفانه برخورد در خور توجهی صورت نگرفت و سفرا نه احضار که فقط به وزارت‌خارجه، دعوت شدند.😑😕

امان از ذلت‌پذیری و هیهات من الذلة

۳. احتمالاً من تازه دیدم مصاحبه‌ای از «آقای محمدرضا حیاتی» که باعث شد عذرش را از تلویزیون بخواهند. پررنگ‌ترین خاطره‌ام از ایشان، «خواندن خبر ارتحال امام» است و هنوز صدایشان توی گوشم است، خبری که بارها شنیده‌ام و هربار اشک ریختم و این روزها که بزرگتر شده‌ام، فکر می‌کردم که چقدر سخت است وقتی از شنیدن خبری، داری جان می‌دهی، بتوانی تمام احساست را کنترل کنی و سعی کنی قطره اشکی از چشمانت جاری نشود...

اما آن مصاحبه و مصاحبه بعدی او با شبکه تی‌وی پلاس، تمام باورم را فرو ریخت! نمی‌شود در یک قلب هم جای عزیزِخدا باشد، هم جای دشمن‌خدا...

بیشتر از همه متأسفم برای نظام عزیزمان که نتوانستیم فکر و ذهن آدم‌ها را اصلاح کنیم و دین را جدا از علاقه و محبت و سیاست می‌دانند.

دوباره بخوانیم این حدیث امام ششم، پیشوای شیعه را

امام صادق(علیه السلام): کل من لم یحب فی الدین و لم یبغض فی الدین فلا دین له.
هر کسی که دوستی و دشمنی‌اش در راه دین نباشد، او را دینی نیست... (بحارالانوار، ج۶۹، ص ۲۵۰)

والعاقبة للمتقین