بسم الله الرحمن الرحیم

نسل طلایی والیبال را همه یادمان هست، آن وقت که خولیو ولاسکوی آرژانتینی، تکانی به تیم داد و ما را در سطح آسیا و بعد جهان، مطرح کرد. بلندقامتان ایران، سری میان سرها درآوردند و از آن به بعد از حریف تمرینی و دست چندم، به رقیبی قابل تأمل تبدیل شدند...^۱

سعید معروف، سید محمد موسوی از همان قدیم‌هایی بودند که تا المپیک 2020 هم در تیم ملی ماندگار شدند و با پایانی تلخ، از والیبال خداحافظی کردند. حالا امروز بعد از شکست تلخ مقابل ژاپن در المپیک، به یک پیروزی شیرین باز هم مقابل ژاپن در مسابقات قهرمانی آسیا دست یافتیم.

کسی نگفت اسطوره‌ها را فراموش کنیم، اما کاش همان موقع هم در کنار سعید معروف، پاسور دیگری رشد می‌کرد تا بازیکنی باتجربه وبا این حجم افتخارات فردی و تیمی، با تلخی از تیم‌ملی خداحافظی نکند.

این پیروزی، خیلی شیرینی بود و شیرینی‌اش به‌خاطر کادر تمام ایرانی تیم بود...

می‌توان با مربی داخلی به نتیجه رسید، به شرطی که باور کنیم که می‌شود. همانگونه که سال‌هاست با مربی داخلی، قهرمانِ والیبالِ نشسته دنیا هستیم و با فاصله بسیار، سالهاست که رنک یک دنیا را داریم...

والیبال هم اگر بخواهد، می‌تواند همانند والیبال نشسته، به رتبه اول دنیا برسد و این شدنی است.

پ.ن:

۱- بعدا نوشت: بگذارید اصلاحش کنم، قبل از خولیو ولاسکو، مرحوم حسین معدنی بود که ما را در سطح آسیا مطرح کرد و دو قهرمانی اسیا را برایمان به ارمغان اورد.

امیدوارم این بار و پس از موفقیت بهروز عطایی، بی‌خیالش نشده و سراغ مربی خارجی نرویم.😔☹🙁