بسم‎الله

وقتی از شرح صدر حرف می‎زنیم... یعنی یک‎قدم بعد از صبر و گذشت.
الان فکر می‎کنم حضرت موسی ^{(علی نبینا و اله علیهم السلام)} موقعی که به پیامبری مبعوث شدند، چقدر دعای خاصی کردند و چیز مهمی از حضرت‎حق خواستند: رب اشرح لی صدری...
فرعون گردن او، حق پدری داشت. او را بزرگ کرده بود، حالا باید می‎رفت و مقابل فرعون می‎ایستاد. مقابل پدرش... از خدا شرح‎صدر خواست. خدایا به من شرح صدر بده... یادم نرود او پدرم بوده، در حقم پدری کرده... درست است که دشمن توست، اما خوبی‎هایش یادم نرود.

شرح صدر، امتحان سختی است، خصوصاً درباره پدر و مادر... اینکه اگر پدر و مادر در حقمان بدی کردند، یادمان نرود پدر و مادرمان هستند.

بزرگ شدم، اما قبولم نداشتند...

قد کشیدم و طردم کردند.

در ادامه پست‎ِ قبلی، می‎رسیم به شرح صدر.
گذشت یعنی از بدی‎های دیگران چشم‎بپوشیم و عبور کنیم.
شرح صدر یعنی نه فقط از بدی‎هایش عبور کنیم، خوبی‎هایش را ببینیم و یادآوری کنیم. نه فقط ببخشیم و بگذریم، بلکه ولو در حقِ ما بدی کرد، همچنان دوستش داشته باشیم.

آدمِ باگذشت، اگر به معنای واقعی بگذرد، بدی‎های طرف مقابل را فراموش می‎کند. اما اگر به مرحله شرحِ‎صدر برسد، خوبی‎ها را جایگزین بدی‎هایش می‎کند و همچنان او را دوست دارد، عمیق و دوست‎داشتنی و خاص.

مادر و پدر ما عمری برایمان زحمت کشیدند. هر کاری هم بکنیم، هر زحمتی بکشیم، منتی گردنمان ندارند. نمی‎گویم سعی نکنیم حل بکنیم، اما اگر نشد، نتوانستیم، از هر راهی رفتیم و نتیجه نداد... مرتب بگوییم و بخوانیم:

رب اشرح لی صدری...

یعنی آنقدر سینه‎ام گسترده شود، که فقط خوبی‎ها را ببینم و نه بدی‎ها

شاید راهش همین است، شاید امتحانی است که به شرح‎ِصدر برسیم. به قول حاج آقا پناهیان، هر تمرین ورزشی یکی از عضله‎ها را تقویت می‎کنه و هر امتحانِ‎خدا هم برای تقویتِ‎یکی از عضله‎های روح ماست...