بسم الله الرحمن الرحیم

فدای سرتان؟

به همین راحتی؟ می‌شود الان دفاع نکنیم تمام قد! این همه پولش را گرفته‌بودند، پولِ بیت‌المال و مستضعفین، جواب می‌خواهد. فدای سرتان نیست. وظیفه‌تان بود، هر کدام تلاش نکردید، باید سر پل صراط، جواب بدهید.

اصلاً دوباره می‌خواهم اعتراض کنم که چرا واقعاً ، چرا باید برای فوتبال، اینقدر خرج شود. چرا سرمربی‌ای که از وقتی از ایران رفته تا وقتی برگشت، حتی یک خط سابقه و کارنامه قابل اعتنا ندارد را باید دوباره می‌آوردیم! آن هم بیش از سه برابر رقم سرمربی‌ای که ما را به جام رسانده‌بود... 

چرا باید بابت بازی ولز، نفری ۱۵ هزار دلار به بازیکنان، پاداش می‌دادیم؟

والاع اگر قرار است حرف پول و حقوق نجومی بشود، یکی برود کف قرارداد بازیکنان را زیر سؤال ببرد، سقفش و دریافتی‌شان پیش‌کش...

باید قسم جلاله بخورم که این اهمیت دادن به فوتبال، جز خسران چیزی ندارد؟ آنقدر که ایران، فوتبالی است، روسیه نیست، آمریکا نیست، اصلاً آمریکایی‌ها به ورزش دیگری، فوتبال می‌گویند...

جام قبل که در روسیه بود، گزارشگر رفت در متروی روسیه و از مردم مصاحبه گرفت که اسم چند بازیکن تیم‌ملی‌تان را بگویید! واقعاً نمی‌دانستند...

فوتبال در ایران به خاطر تبلیغات، اینقدر معروف شد!!!!

اصلاً می‌دانید چرا فوتبال، جام‌جهانی دارد و بقیه ورزش‌ها ندارند؟ یا لااقل بگویم قدمت جام‌جهانی فوتبال، بیش از سایر ورزش‌هاست؟

اگر کسی از من بپرسد چرا تیممان نبرد، جواب می‌دهم: دیگر قرار نیست محوری که بر مبنای باطل، بنا شده‌است، بشود مستمسک ما! نمی‌گویم در فوتبال آدم خوب نیست. نه!

اما مبنای اشتباهی دارد. مثل اینکه بگویی فلانی قمارباز است و خیلی اهل عبادت و نماز است. 

هدف، وسیله را توجیه نمی‌کند.

پ.ن:

۱- کاش حقوق فوتبالیست‌ها هم شبیه کارمندها بود، یا لااقل مدیران... یا! چرا باید اینقدر این عده از ورزشکاران را تحویل بگیریم که تهش بشود علی کریمی، لیدر برانداز! یا علی دایی، اغتشاشگر!

۲- خنده‌ام می‌گیرد از مردمی که دنبال کسی راه می‌افتند که فقط قبض برق خانه‌اش از حقوق خیلی‌ها بیشتر است و آن وقت شعار مرگ سر می‌دهند برای کسی که اصلاً حقوقی از بیت‌المال دریافت نمی‌کند. ۲۴ ساعته کار می‌کند. خانه‌اش بالای شهر نیست، ویلا و... ندارد... اما کسی باور نمی‌کند.

۳- اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا

بعدا نوشت ۱۴ آذر ۱۴۰۱

۴- مذبذبین بین ذلک نیستم که هر طرف باد بوزد، همان طرف بروم. لااقل اولین یادداشت فوتبالیم در این وبلاگ، این بود. بعدتر در این یادداشت، یک آرزوی فوتبالی کردم. در جام‌جهانی، بسیاری از هواداران دوآتشه فوتبال، پشت تیم ملی را خالی کردند. عرصه جهانی بود و جای درنگ نبود که جای خالی بدهم؛ به پیروی از علمایی که قبول داشتم و اعلام رسمی حمایت از تیم ملی کردند، در حد بضاعت خودم، اقدامی کردم.

برای اولین‌بار پروفایلم فوتبالی‌شد و بعد بازی ولز، چقدر شیرین را نوشتم. اینکه کار خوب را تقدیر کنم و از پیروزی ایران خوشحال باشم، اشتباه بود؟

قبل بازی آمریکا،  یادداشتی نوشتم و تأکید کردم صوت آخر را بشنوید.

الان بادی در مخالفت با تیم ملی نوزید که این یادداشت را تحریر کردم... دوست‌داشتن تیم ملی ایران و خوشحالی برای بُرد ایران، ریشه در وطن‌دوستی دارد و این یادداشت، تلنگی است برای استفاده درست از بیت‌المال و اثر رسانه... کجایش تناقض داشت؟

البته اینکه مبنای فوتبال، مثل خیلی از ورزش‌های قهرمانی بانوان، اشتباه است و اگر نباشد، بهتر از بودنش است، مسئله‌ای فراتر از اینهاست. (البته در بسیاری از رشته‌های ورزشی بانوان، به علت عدم رعایت اصول شرعی، قابلیت حمایت ندارد و معمولاً حمایت نکردم. در فوتبال، هنوز به این نتیجه‌گیری خلاف شرع بودن، نرسیده‌ام. هر چند مناسبات در آن خلاف شرع است. یک نظام برده‌داری مدرن که آدم‌ها قیمت دارند، خرید و فروش می‌شوند و پول‌هایی که خرج می‌شود و قطعاً این اسباب، حلال نیست.)

دید کلان به ورزش، نکته‌ای است که در بیانات حضرت‌آقا هم به چشم می‌خورد. ایشان در همین صحبت اخیر فرمودند: از اینکه چشم ملت ما را روشن کردید... چرا نفرمودند چشم ما؟! اصلاً مگر ملاک عمل ما، باید مردم باشد؟ یعنی هر کاری که مردم یا بخشی از مردم را خوشحال می‌کند را باید انجام دهیم؟

اینکه رهبری، دست روی نکته مثبت گذاشتند، برگرفته از هوشمندی و دقت نظرشان است که همیشه در همه بیاناتشان هست. اما آیا این حرف رهبری، به معنای تایید همه‌جانبه این مسئله است؟

متناقض‌دیدن این حرف‌ها، از کسی بر می‌آید که عملش متناقض است و به جای اینکه عملکرد خود را ببیند، نگاهش به دیگران است.

کسی که مدت‌هاست بلاکش کردم، اما اصرار به گذاشتن نظر دارد. ریشه این رفتار متناقض، کجاست؟

والعاقبة للمتقین